Raşel ikinci kez söyletmedi. Elbisesinin kollarını dirseklerine kadar kıvırdı. Kollarının şeffaf beyaz teni bu loş ve kirli ışıkta bile seçiliyordu. Aldırmadı.
Biraz önceki feraceli, peçeli kızdan eser kalmamıştı.
Eğer bu yaralı, hasta, inim inim inleyen gazilere yardım etmenin şartları yüzünü, kollarını ve boynunu açmaksa açmalıydı.

Sizlerin olmadığı topraklar bana vatan olur mu hiç? Üstelik dillerini de bilmem ki!
Ben ağlasam onlar güler. Ben gülsem onlar ağlar. İnsanlar birbirini anlamadan yaşayabilir mi? Yarından sonra gerçek gurbet, gerçek hasret başlıyor.
Ah vire Lebibem, en çok seni özleyeceğim. Seninle olduğu gibi kimselerle dertleşemem ki o gurbet ellerinde.
Kimse senin gibi sır tutamaz, kimselere güvenemem.
Buraların yazını bilirim sıcaktır, kışını bilirim soğuktur, bahar aylarına güvenilmez. Gideceğimiz memleketlerde, yazlar nasıl, kışlar nasıl onu bile bilemem.
Şu uçuşan kar taneleri gibi, nereye uçuşup nereye savrulup, nereye düşeceğimi, nerede eriyip yok olacağımı bilemem.